जगणे डॉ. श्रीनिवास कशाळीकर
Posted by on Wednesday, 13th July 2016
जगणे डॉ. श्रीनिवास कशाळीकर
आपण जगतो म्हणजे काय करतो?
आपल्या जगण्याच्या बाह्य, वरवरच्या, थिल्लर, जुजबी आणि क्षणभंगुर बाबी म्हणजे आपले कपडे, खाणे-पिणे, शारीरिक उपभोग-भोग, यश-अपयश, मान-अपमान, फायदा-तोटा, कौटुंबिक सुख-दु:ख; इत्यादी. ह्यातले काही अनुभव खोलवर जाऊन बराच कालपर्यंत आपल्याला उत्तेजित किंवा उदास करीत राहतात हे खरे. पण तरीही ह्या बाबी आपल्याला स्वस्थ करीत नाहीत. कारण ही सर्व जगण्याची “टरफले” आहेत!
परंतु पूर्वजन्मीच्या किंवा ह्या जन्मीच्या नामस्मरणाने; स्वत:च्या आणि इतरांच्या कल्याणाविषयी जी वैचारिक स्पष्टता येते ती स्पष्टता, जी गोड आणि उत्कट आस्था तयार होते ती आस्था, आणि त्या अनुरोधाने जी मन:पूर्वक कृती घडते ती कृती; ह्या तीनही बाबी मात्र हृदयाच्या अगदी जवळ असतात. इतक्या जवळ की शरीराच्या मृत्यूने देखील त्या नष्ट होणार नाहीत याची आत पक्की खात्री होते आणि परम समाधान होते. जन्मभर आपण कळत-नकळत ज्याच्या शोधात होतो, ते हेच आणि ह्याचसाठी केला होता अटाहास असे मनोमन वाटते! हे “जगणे” शरीराच्या मृत्युनंतर देखील टिकून राहणार याची खात्री पटते.
जगण्याची “टरफले” दुय्यम बनतात आणि प्रसंगी निरर्थक आणि क:किंमत बनतात.
नामस्मरण करणाऱ्यांना ह्याचा पडताळा घेता येऊ शकेल!
Rate It
समता आणि नामस्मरण: डॉ. श्रीनिवास कशाळीकर
Posted by on Tuesday, 12th July 2016
समता आणि नामस्मरण: डॉ. श्रीनिवास कशाळीकर
१. समाजातील प्रत्येकाला; ज्याच्या त्याच्या सुप्त प्रकृती धर्मानुसार आणि क्षमतेनुसार; संपूर्णपणे बहरण्याची संधी उपलब्ध करून देणारी भौतिक, मानसिक, कौटुंबिक, सामाजिक आर्थिक, शैक्षणिक, आरोग्यविषयक, राजकीय अश्या विविध प्रकारची परिस्थिती (बालक, किशोर, शिशु, तरुण, अविवाहित, विवाहित, प्रौढ, वृद्ध, रुग्ण, विकलांग, गरोदर स्त्री, कष्टकरी, रात्रपाळी कामगार, सैनिक, अग्निशमन कर्मचारी, पोलीस, कलाकार, वैज्ञानिक अश्या विविध प्रकारच्या व्यक्तींच्या गरजा भिन्न असतात. त्यामुळे, प्रत्येकाला प्रत्येक बाबीची समान वाटणी म्हणजे समता मुळीच नव्हे) उपलब्ध करून देणे.
२. हे शक्य होण्यासाठी योग्य असा समग्र दृष्टीकोन, धोरणे, योजना, कायदे, नियम आणि अंमलबजावणीच्या यंत्रणा वरील सर्व क्षेत्रांमध्ये विकसित होणे आवश्यक आहे.
३. प्राचीन काळापासून जाणता अजाणता आणि विविध साधनांनी होणाऱ्या आंतरिक विकासामुळे आपल्यातल्या बहुतेकांना हे ढोबळ मानाने माहीत असते आणि अगदी मनापासून मान्य देखील असते. आपण त्यानुसार वागत देखील असतो. अनेक धोरणे, कायदे, नियम, सामाजिक रूढी, परंपरा, प्रघात, चालीरीती, संकेत वगैरेंमध्ये आंतरिक विकासाची लक्षणे दिसतात.
४. पण आंतरिक विकास (वैचारिक स्पष्टता, भावनात्मक निष्ठा, दृढ निर्धार आणि चिकाटी) कमी पडल्यामुळे आपल्यातील हीन वा भोळसट धारणा आणि भावना उफाळून येतात आणि पुष्कळदा आपण सवंग घोषणा, पोकळ वल्गना, बाष्कळ बडबड वगैरेमध्ये अडकतो, गुरफटतो, फरफटतो आणि भरकटतो!
५. यातून बाहेर पडून समता आणण्यासाठी; आंतरिक विकासाचे (आपापल्या क्षेत्रात वैचारिक स्पष्टता, भावनात्मक निष्ठा, आणि कर्तव्यातील समाधान मिळवण्याचे) सर्वात महत्वाचे, सर्वांना शक्य असे, सर्वांत सोपे, आणि बिनखर्चाचे असे साधन नामस्मरण आहे.
६. केवळ वाचन आणि चर्चेने नामस्मरणाच्या ह्या विश्वकल्याणकारी सामर्थ्याची संकल्पना काही प्रमाणात येऊ शकेल, पण त्याची प्रचीती येण्यासाठी नामस्मरण करणेच अत्यावश्यक आहे. किंबहुना, नामस्मरणाला पर्याय नाही असे म्हटले तरी ते अतिशयोक्त ठरणार नाही!
Rate It
ब्रह्मचैतन्य श्री. गोंदवलेकर महाराजानचा ì
Posted by on Tuesday, 5th July 2016
ब्रह्मचैतन्य श्री. गोंदवलेकर महाराजांचा सोपा उपदेश: डॉ. श्रीनिवास कशाळीकर
गोंदवलेकर महाराज म्हणतात, "हवे व नको याचा आग्रह नसावा. यातच वासनेचे मरण आहे".
आपण तत्वज्ञानाची पुस्तके वाचतो तेव्हा "अहं ब्रह्मास्मि" अर्थात आपले खरे स्वरूप ब्रह्म आहे असे वाचतो. पण रोजच्या जीवनात प्रमाणिकपणे आत्मनिरीक्षण केले तर काय आढळते? अगदी क्षुल्लक बाबींनी आपण हतबल होतो किंवा हुरळून जातो! याचा अर्थ आपण सर्वसमावेशक ब्रह्म नव्हे तर अगदी क्षुल्लक आहोत!
दोघात खरे काय?
आपण क्षुल्लक आहोत हेही खरे आणि आपण ब्रह्म आहोत हे खरे आहे!
आज आपण क्षुल्लक आहोत आणि त्यामुळे क्षुल्लक बाबींनी घाबरतो, दु:खी होतो, हतबल होतो किंवा हुरळून जातो, हे खरे आहे. पण त्याचप्रमाणे, आपले खरे स्वरूप ब्रह्म आहे, हे देखील खरे आहे! पण ते सुप्त आहे,आपल्याला आज जाणवत नाही, त्यामुळे आपण त्याला पारखे झालेलो आहोत!
ज्याप्रमाणे गुण प्रगट होण्यासाठी आपल्याला विशिष्ट अभ्यास करावा लागतो, त्याचप्रमाणे ब्रह्म प्रगट होण्यासाठी आपल्याला अभ्यास करावा लागतो!
नामस्मरण म्हणजेच आपल्या खऱ्या स्वरूपाचे स्मरण हाच तो अभ्यास! नामस्मरण सतत केले की आपल्या क्षुद्र्पणाची आवरणे गळून पडू लागतात आणि आपला "हवे नको याचा आग्रह" नाहीसा होऊ लागतो!
रोजच्या जीवनात याचा आपण प्रसन्न अनुभव घेऊ शकतो आणि ब्रह्म प्रगट होण्याच्या अर्थात, खऱ्या शरणागतीच्या, आत्मानुभूतीच्या आणि विश्वकल्याणाच्या मार्गावर अग्रेसर होतो!
सोप्या शिकवणुकीचा फायदा असा की ती आचरणात आणणे सहज शक्य असल्यामुळे, आपण भंपकपणा आणि ढोंग यांच्या भरीला पडत नाही आणि त्यापासून सुरक्षित राहतो!
श्रीराम समर्थ!
Rate It
श्री क्षेत्र गोंदवले: डॉ. श्रीनिवास कशाळीक
Posted by on Tuesday, 5th July 2016
श्री क्षेत्र गोंदवले: डॉ. श्रीनिवास कशाळीकर
भारतभूमीमध्ये, कालातीत विश्वचैतन्य वेगवेगळ्या कालावधीत आणि वेगवेगळ्या ठिकाणी व्यक्तीच्या स्वरूपात आविर्भूत होते. करोडो लोकांची जीवने; त्या व्यक्ती देहात असताना आणि त्यांच्या देहत्यागानंतर शतकानुशतके विश्वचैतन्याकडे आकर्षित होतात, चैतन्यमय होतात आणि होत राहतात!
ज्या ठिकाणी ह्या व्यक्तींचे चरण स्पर्श होतात आणि वास्तव्य होते, त्या जागा आणि ती स्थाने त्यांच्या प्रेरणेचा चिरंतन स्त्रोत बनतात! हजारो वर्षे इथे येणाऱ्या लोकांना मायेचा ओलावा, सांत्वना, शांती, उत्साह, धीर, बळ आणि स्फूर्तीचा अनुभव येतो आणि येत राहतो! तसेच, स्वत:ची बुध्दी, भावना, वासना आणि संकल्प पालटल्याचा आणि प्रसन्नतेचा अनुभव येतो! ह्या जागा आणि ह्या स्थानाना आपण तीर्थक्षेत्रे म्हणतो!
अश्या ठिकाणी एक बाब समान असते. ती म्हणजे प्रसाद आणि महाप्रसाद! प्रसाद, किंवा महाप्रसाद म्हणजे आशीर्वाद आणि कृपेने परिपूर्ण असे, अनु. खाद्यपदार्थ किंवा अन्न.
देवाला किंवा आपल्या सद्गुरुना शुद्ध अंत:करणाने खाद्यपदार्थांचा किवा शिजवलेल्या अन्नाचा नैवेद्य दाखवून, त्यांची अनुज्ञा घेऊन आणि त्यांचा कृपाशीर्वाद घेऊन जे परत मिळते त्याला आपण अनु. प्रसाद किंवा महाप्रसाद म्हणतो.
सद्गुरू श्री. ब्रह्मचैतन्य गोंदवलेकर महाराज ह्यांच्या वास्तव्याने पवित्र झालेले श्री. क्षेत्र गोंदवले हे असे पवित्र क्षेत्र आहे! ह्या श्री. क्षेत्र गोंदवल्याला रोज हजारो लोकांना नामस्मरणरुपी अमृताची, प्रसादाची आणि महाप्रसादाची विनामूल्य प्राप्ती होत असते!
गोंदवल्यामध्ये; नामस्मरण करत करत प्रसाद किंवा महाप्रसाद वाढणारे आणि ग्रहण करणारे सर्वच जण ईश्वराप्रती किंवा आपल्या सद्गुरुप्रती कृतज्ञ असतात आणि कृतार्थ असतात! ह्या परंपरेने परस्परांच्या कल्याणाची सद्वासना, सद्भावना, सद्विचार, आणि सत्संकल्प यांचे पोषण होऊन सर्वांचे उत्थान अधिक जोमाने गतिमान होते.
प्रसादासाठी तन, मन वा धन अर्पून आपापल्या परीने सेवा करण्यातील मर्म असे अत्यंत उदात्त आहे!
आपणा सर्वांना निकोप जीवनासाठी आणि जीवनाच्या सार्थकतेसाठी नामस्मरणाची, गोंदवल्याची आणि अश्या प्रसाद व महाप्रसादाची अत्यंत तीव्र आणि निकडीची गरज आहे!
केवळ आपल्याला नव्हे, तर संपूर्ण जगाला नामस्मरणाची, अश्या क्षेत्रांची आणि अश्या प्रसाद व महाप्रसादाची अत्यंत तीव्र आणि निकडीची गरज आहे!
पण हे जसे खरे आहे, तसेच विश्वचैतन्याच्या (सद्गुरुंच्या) इच्छेने आणि प्रेरणेने त्या गरजेची पूर्ती करणारे लोक लाखोंच्या संख्येने वाढत आहेत आणि कृतीशील होत आहेत हे देखील तेवढेच खरे आहे!
श्रीराम समर्थ!
Rate It
मेजवानी अन्नदान आणि प्रसाद: डॉ. श्रीनिवास क
Posted by on Tuesday, 5th July 2016
मेजवानी अन्नदान आणि प्रसाद: डॉ. श्रीनिवास कशाळीकर
विद्यार्थी: मेजवानी अन्नदान आणि प्रसाद यात काय फरक आहे?
शिक्षक: बहुतेक वेळा; मेजवानी देणे आणि घेणे यामध्ये एकमेकांना भेटणे, थट्टा मस्करी करणे, मजा लुटणे आणि श्रीमंती, मोठेपणा, भपका, झगमगाट यांचे प्रदर्शन असते. कुणाचा अहंगंड पोसला जातो, तर कुणाचा न्यूनगंड भडकतो. बऱ्याचदा मेजवानीमध्ये उत्तेजना असते, कैफ असतो, धुंदी असते आणि नंतर रितेपणा असतो, खिन्नता असते किंवा बेगडी आणि अतृप्त मिजास असते.
अन्नदान म्हणजे भुकेलेल्यांची भूक भागवणे. बहुतेकवेळा असहाय्य आणि गरजू लोकांच्या कळवळ्यापोटी आणि सहृदयतेणे जेव्हां जेवण किंवा शिधा वाटप होते, तेव्हां त्याला आपण अन्नदान म्हणतो. यामध्ये देणाऱ्याची सहानुभूती आणि धेणाऱ्याची कृतज्ञता असते.
प्रसाद, किंवा महाप्रसाद म्हणजे आशीर्वाद आणि कृपेने परिपूर्ण असे, अनु. खाद्यपदार्थ किंवा अन्न. देवाला किंवा आपल्या सद्गुरुना शुद्ध अंत:करणाने खाद्यपदार्थांचा किवा शिजवलेल्या अन्नाचा नैवेद्य दाखवून, त्यांची अनुज्ञा घेऊन आणि त्यांचा कृपाशीर्वाद घेऊन जे परत मिळते त्याला आपण अनु. प्रसाद किंवा महाप्रसाद म्हणतो.
प्रसाद किंवा महाप्रसाद वाढणारे आणि ग्रहण करणारे सर्वच जण ईश्वराप्रती किंवा आपल्या सद्गुरुप्रती कृतज्ञ असतात आणि कृतार्थ असतात! यातून परस्परांच्या कल्याणाची सद्वासना, सद्भावना, सद्विचार, आणि सत्संकल्प यांचे पोषण होऊन सर्वांचे उत्थान अधिक जोमाने गतिमान होते.
प्रसादासाठी तन, मन वा धन अर्पून आपापल्या परीने सेवा करण्यातील मर्म असे अत्यंत उदात्त आहे!
Rate It